Gýybet

[myefsane]

- Hz. Ebû Hüreyre (radýyallahu anh) anlatýyor: "Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:

"Gýybetin ne olduðunu biliyor musunuz?"

"Allah ve Resulü daha iyi bilir!" dediler. Bunun üzerine:

"Birinizin, kardeþini hoþlanmayacaðý þeyle anmasýdýr!" açýklamasýný yaptý. Orada bulunan bir adam:

"Ya benim söylediðim onda varsa, (Bu da mý gýybettir?)"dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

"Eðer söylediðin onda varsa gýybetini yapmýþ oldun. Eðer söylediðin onda yoksa bir de bühtanda (iftirada) bulundun demektir." [Ebû Dâvud, Edeb 40, (4874); Tirmizi, Birr 23, (1935); Müslim, Birr 70 (2589).]







Âiþe (radýyallahu anhâ) anlatýyor: "Ey Allah'ýn Resûlü, sana Safiyye'deki þu þu hal yeter!" demiþtim. (Bundan memnun kalmadý ve):

"Öyle bir kelime sarfettin ki, eðer o denize karýþtýrýlsaydý (denizin suyuna galebe çalýp) ifsad edecekti" buyurdu. Hz. Âiþe ilaveten der ki: "Ben Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)'a bir insanýn (tahkir maksadýyla) taklidini yapmýþtým. Bana hemen þunu söyledi:

"Ben bir baþkasýný (kusuru sebebiyle söz ve fiille) taklid etmem. Hatta (buna mukabil) bana, þu þu kadar (pek çok dünyalýk) verilse bile!"


[Ebû Dâvud, Edeb 40, (4875); Tirmizî, Sýatu'l-Kýyame 52, (2503, 2504).][3]