hakkibaltaci
Kayt: 09 Nis 2008
Mesajlar: 18
|
 Tarih: Pts Arl 01, 2008 8:13 am Mesaj konusu: |
 |
|
“Sonunda kendimi inceledim ve içimde neler oluyor diye kendime baktým. Ölmeye ve dirilmeye dair yüzlerce olay hatýrladým. Gördüm ki, ben yalnýz Allah’a inandýðýmda yaþýyordum. Allah’ý düþünmem yetiyordu, o zaman hemen diriliyordum. O’nu unuttuðum, O’na inanmadýðým zamanlarda ise, yaþam da yok oluyordu. Yaþamýn bu diriliþ ve ölümleri neydi? Allah’ýn varlýðýna inancý kaybettiðimde, sanki yaþamla ilgili baðlarým da kopuyordu. Allah’ý bulmak konusunda az da olsa umudum olmasa, yaþamýma çoktan son verirdim. Fakat yaþýyordum. O’nu hissettiðim ve O’nu aradýðým zaman yaþýyordum. Öyleyse, O vardýr. O, O’nsuz yaþanmayan þeydir. Allah’ý bilmek ve yaþamak, bir ve ayný þeydir. Allah yaþamdýr. Allah’ý arayarak yaþadýðýn takdirde, yaþam Allah’sýz olmaz.”
Tolstoy, son nefesinde dahi O’nu her an tekrar bulmuþçasýna sevinerek “HÛ” tesbihiyle öldü. Peki biz ne kadar “HÛ” diyoruz?
Yaþayageldiðimiz çaðda imânýmýzý yüceltmek yerine imânýmýzý korumak zorunda kalýþýmýz nedeniyle mi olsa gerek, ne “HÛ” dediðimizi biliyoruz, ne de görüyoruz. Ardýna sýðýndýðýmýz sembollerin peþine taktýðýmýz -izm ve -ist'ler sayesinde de “HAYY”dan çok “Hay hay!” demeye gönlümüzü kaptýrmýþ durumdayýz. Peki imânýmýzý korumak adýna çektiðimiz onca “HÛ” tesbihinden aklýmýza iþleyen, gönlümüze kalan ne?
Bu sorularý çoðaltmak mümkün ve fakat esas, aðzýmýzdan çýkaný kulaðýmýzýn duymadýðýndan öteye gidemeyecektir. 1789 Sanayi Ýnkýlâbýndan bu yana oluþan endüstriyalizm ile kaybettiðimiz özgürlüðü yerini alan mutluluklarla þekillenen hayatýmýzý dolduran lâf-ü güzâf güruhuna katýlan bir tek sesimiz deðil, nefesimiz ve hatta tesbihimiz. “HÛ” derken ne halimize, ne niyetimize dikkat eder olmuþuz. Yapageldiðimiz öncelikli edim, birbirimize peþkeþ çektiðimiz mutluluk tablolarý olagelmiþ. Trajedinin boyutlarý burnumuzun önünde duruyor; ama bunu anlamak kolay deðil. Zira kara bulutlar, bireyin deðil, toplumun önünü kapatmýþ durumda. Temiz giyinmenin yerini “moda”, saðlýklý beslenmenin yerini “restaurant”, eðlenmenin yerini “alay”, öðrenmenin yerini “medya” almýþ ve mutluluðumuz an be an katlanmýþ. Katlanmýþ katlanmasýna da, katlanýlmaz olaný kimse görmemiþ. Hani biz Müslüman’dýk? Hani hak din mensubuyduk? Hani komþumuz açken biz tok yaþayamazdýk?
Ahlakî deðerlerimizi yitirdik, zira dinimizi bilmez olduk. Bize Kur’an ile verilen emirleri, “seçenek” saydýk ve biraz daha mutlu olmak için “toplumsal” olduk. Zira biz Allah’ý tasavvur ettik. Hatta bunu öyle iyi yaptýk ki, bu hal içinde kendimizi kaybettik. Nasýl mý?
Kimi zaman “türban” dedik ve türban altýna vücuda sýmsýký yapýþan elbiseler giydik,
Kimi zaman “Ýhlas” dedik, tüm varlýðýmýzý mü’min’e teslim edip müflis olduk,
Kimi zaman “Namaz” dedik, zaman öldürdük,
Kimi zaman “Adak” dedik, son model derin dondurucu buzluðumuzu tepeleme etle doldurduk,
Kimi zaman “Seyahat” dedik, vicdanýmýz sýzlamadan bir kaç ailenin hayatýný kurtaracak parayý bir arabaya gömdük,
Kimi zaman “Yuva” dedik, sarayý kendimize ev edindik...
Esasýnda bahsettiðim laf-ü güzâfý ben dahi anlatamam. Zira hepimizin kalbi mühürlü; ama tünelin ucundaki ýþýðý gösterebilirim; ama bu da o kadar kolay deðil. Zira bu ýþýðý bir tek ben deðil, herkes görüyor; fakat ýþýða kavuþmak isteyenlerin sayýsý da her an azalýyor.
Bu halden teveccüh etmek ve kazancýn da kaybýn da yalnýzca O’ndan geldiðini bilmemiz gerekiyor; ama nasýl? Cevap yine ayný: Iþýða yürüyerek. Iþýk? Kur’an’ý Kerim.
Yed’imizde bulunan eþyanýn çok, diðerlerinden güzel, dayanýklý ve kullanýþlý olmasýnýn bir anlamý olabilir mi, ey mü’min? Hû...
Baðýþla bizi Ya Rauf!
Biz ne kendimizi bildik, ne de kendimizden olaný...
Biz seni ne bildik, ne de senden olaný...
Ümidi sende deðil, kulda aradýk,
Unuttuk!
Elimizde kalan yalnýzca Dua...
Ýlmini bizden eksik etme Ya Alim!
Aden kapýlarýna yürürken elinden tutacaðýmýz mü’minlerin elini bize bu hayatta ver.
Ya Rahim!
Tek zenginliðimiz, aþkýnla akan göz yaþlarýmýz.
Ya Ganiy!
Fakirliðimiz, imanýmýz.
Ya Muniy!
Bize seni tanýmayanlarý deðil, bize seni anlatanlarý, bize her an seni tekrar tanýyanlarý, seni gönlünden tesbih edeni ver Ya Samed!
Eman ver bize...
Amin.
_________________
sabir
En son hakkibaltaci tarafndan Pts Arl 01, 2008 1:10 pm tarihinde deitirildi, toplam 1 kere deitirildi |
|
